dagboek

10 jaren ben je al in de hemel en niet meer bij ons. Wat een tijd! Zo lang geleden al dat ik dat kleine lieve lijfje van je in mijn armen had. Dat je me aankeek met die lieve donkere oogjes, dat ik over je zachte wangetjes kon strijken en over je strak getekende wenkbrauwtjes. 10 jaar geleden..
We praten en fantaseren samen met Linn en Ralph regelmatig over wat jij nu aan het doen bent. Lekker op schoot bij oma? Aan het wandelen met opa? Of misschien wel met de Here Jezus? Linn Louise vraagt zich af of je nu nog een baby bent of een meisje van 10. In mijn ogen blijf je dat lieve kleine babytje, maar Linn noemt je altijd haar 'zus'.
Ze mist haar grote zus! Wat praat ze vaak over je. Dagelijks word je genoemd: waar jij zou moeten zitten in de auto, op welke sport je zou zitten, of je net zoals zij ook van ijs en snoep zou houden, hoe oud je nu zou zijn, dat je nu in de hemel bent, enz. enz. Ze kijkt zo uit om naar de hemel te gaan om eindelijk met je te kunnen spelen! Ralph wordt nu echt ouder en hun interesses liggen steeds meer uit elkaar. Het 'gat' waar jij hoort te zitten, is vooral de laatste tijd behoorlijk merkbaar. Als je ziet hoe leuk Linn kan spelen met haar 10-jarige nichtje, dan is het gemis van jou nog aanweziger. Regelmatig hoor ik Linn dan zeggen: Mam ik wou zo erg dat Emanuelle er nog was, dan kon ik met haar spelen! Nu heb ik niemand!
Gelukkig speelt Ralph soms ook wel eens met haar, maar inderdaad: wat hadden we je, ook dáárom, graag bij ons gehad; 8, 10 en 12 jaar, wat was dat leuk geweest!

Maar het is anders gegaan. Dus we proberen er niet lang bij stil te staan en samen met te kinderen uit te kijken naar de tijd die nog komen gaat. "Maar misschien duurt dat nog heel lang mama!" "Ja schat dat kan, maar misschien is het morgen al zo ver!"

Ik besef me nu: we zijn er al 10 jaar dichterbij gekomen, bij die dag dat wel elkaar weer zullen zien!! 10 jaar dichterbij!! Wauw!!



Dank u Jezus, dat we nu al 10 jaar verder zijn. Dat we niet alleen hoeven te denken dat we nu al 10 jaar zonder ons lieve bijzondere dochtertje en zus(je) zijn, maar dat we vooral mogen denken dat we 10 jaar dichterbij onze hereniging zijn!

Dank u dat u zo goed voor ons gezorgd heeft de afgelopen 10 jaar. Dat we ondanks het gemis een gelukkig leven mogen leiden. Haar naam is echt waarheid voor ons geworden: God is met ons!

Dank u dat Emanuelle een vaste plek in ons gezin heeft gekregen, ook voor Ralph en Linn Louise, en dat we haar in alles wat we doen meenemen. En dat ze zo ingeweven in onze levens met ons meegroeit. Tot de dag dat we haar weer zien en in eeuwige volmaaktheid samen zullen zijn in Uw Heerlijkheid! Dank u voor dat allesbepalende uitzicht!!

375.768

Reageer  

What if Your blessings come through rain drops
What if Your healing comes through tears
What if a thousand sleepless nights are what it takes to know you're near
What if trials of this life,
the rain, the storms, the hardest nights
are Your mercies in disguise

Laura Story




Lieve kleine schat,
Vannacht is het 8 jaar geleden dat je overleed. 8 jaar, wat klinkt dat toch ver weg, zo voelt het niet. Wat ben je -vooral de laatste tijd- weer dichtbij. Wat heb ik veel over je gesproken, veel aan je gedacht.
Doordat er in onze omgeving andere baby's overleden ging ik weer terug in de tijd. Werd er weer veel naar je gevraagd. En wat vertelde ik graag over je! Ben nog altijd zo ontzettend trots op je!

Maar wat vond het ook ontzettend moeilijk om het verdriet van de ander te zien. Ik voelde letterlijk met ze mee. De wond ging weer open en voelde de verstikkende pijn opnieuw.
Hoe overleef je zoiets? werd me gevraagd. Ik weet nog goed dat ik me dat 8 jaar geleden ook afvroeg. Ik dacht toen dat ik dat niet kon, dat ik dat niet zou overleven.
Maar gelukkig ging het anders. Gelukkig kan ik vertellen dat ik het overleeft heb! Dat ik nu terug kan kijken met een traan in mijn ogen, niet alleen van verdriet, maar ook van dankbaarheid. Want wat ben ik dankbaar voor dat ik jou heb gekregen en van jou heb mogen genieten; 9 maanden in mijn buik en nog 4 maanden in mijn armen!! Wat een geschenk!!! En wat ben ik dankbaar dat ik weet dat ik je niet kwijt ben maar dat ik straks in alle eeuwigheid van en met jou mag gaan genieten!! En wat ben ik dankbaar dat ik door jou heb mogen ervaren dat God er is!! Dat Hij bestaat!! Dat Hij je draagt in periodes waarin je het op eigen kracht niet meer kan. Door jou te verliezen weet (en voel) ik dat we hier op aarde niet 'thuis' zijn, maar onderweg! Op reis naar onze eindbestemming. Daar waar jij al bent. Daar waar die andere kindjes nu ook zijn. Daar waar God is!! Dank u voor dit uitzicht!
Dank u voor al deze inzichten! Dank u God voor deze 'mercies in disguise'!!


Het liedje van Martin Brand kan ik echt met heel mijn hart meezingen:
Als ik zie hoe nu mij leven is, na hoe het is geweest, kan ik alleen maar zeggen: dat Jezus echt geneest!! Ik mocht opnieuw beginnen, maar nu niet meer alleen! En wat ik nu ook meemaak; Hij sleept me er doorheen! Hij zal me helpen vandaag, Hij zal me dragen vandaag, Hij kon het stelpen; het bloeden van mijn hart...

270439
[/b][/b]

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er zijn nu 2 reacties.

Lieve schat,
We zijn verhuisd. Best tegenop gezien om ons vertrouwde huis te verlaten. Het huis waar zoveel is gebeurd, waar zoveel herinneringen liggen. Het huis waar jij hebt gewoond.

Maar nu we hier in dit nieuwe huis wonen merk ik dat jij nog steeds even dicht bij me bent. Je bent meeverhuisd in mijn hart. Diep (en daarom heel veilig) in mijn hart. Geen kans dat je daar ooit uit zal verdwijnen.

Afgelopen tijd natuurlijk erg druk geweest. Eerst met inpakken, nu alles weer een plekje geven. Zo belandde ik vandaag bij de doos met ingelijste foto's. Zo fijn om je weer te zien. En fijn om je weer in de kamer te hebben.

Linn louise heeft een konijntje voor haar verjaardag gehad. En toen ik daar net even mee in de bank lag en dat lieve beestje op mn borst zat en me steeds maar aankeek gingen mijn gedachten naar jou. Jij kon me ook altijd zo aankijken met je prachtige grote donkere ogen. Alsof je me iets wou zeggen, maar ik wist niet wat. Voelde je mijn liefde? Begreep je dat ik je mama was? Ik hoopte dat zo!! Volgens de zusters werd je altijd alleen bij mij op mijn borst echt rustig en ontspannen. Dat gaf me aan de ene kant een enorm rot(schuld)gevoel (omdat ik niet altijd bij je kon zijn), maar dat gaf ook wel aan dat je wist of voelde dat ik je mama was.
Grappig dat zo'n beestje me hier aan doet laten denken. En haha jullie mondjes lijken ook op elkaar...

Linn Louise vroeg gisteren toen ze bijna sliep: "mam, als emanuelle er weer is, wie brengt haar dan naar bed?" (Nu doet Chris de een en ik de ander naar bed)

Ralph had laatst erg moeite met afscheid nemen van Linn(hij moest erg huilen) toen hij een nachtje ging logeren omdat hij volgens eigen zeggen "al een zusje moet missen".

Je papa ging vanmiddag naar je plekje op de Akker.

En zo nemen we je mee in ons leven lieverd. Ook nu we in dit nieuwe huis wonen ben je bij ons. En daar ben ik ontzettend blij om.
We missen je mop, maar kijken naar je uit, want op een dag wonen we weer met jou!!! �

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er is nu 1 reactie.

Lieve schat,
7 jaar geleden alweer dat jij in ons leven kwam. Wat lijkt het ver weg en wat ben je ook ver weg.
Maar wat praten we nog vaak over je hier in ons huis. Je hoort er echt bij. Niet alleen voor Ralph maar ook voor Linn Louise hoor je er helemaal bij. Ze vraagt zo vaak naar en over je; of je in jouw bedje mag slapen als ze Straks ook weer bij ons woont, en of je dan al groot bent of nog een baby. En als we praten over de hemel zegt ze dat jij al weet hoe het daar is. En nu je jarig bent vraagt ze hoopvol of je dan hier bij ons zal zijn.
Helaas is dat niet zo. "maar dan krijgt ze ook geen cadeautje!" zegt ze dan. En als ik dan vertel dat we mooie roze bloemetjes gaan brengen naar je plekje dan hoor ik een enigszins gerustgesteld "oh ja". "Roze he mam?" "Ja roze lieverd".
Ik ben blij dat je nog zo aanwezig bent in ons gezin. Wel gek dat we binnenkort het huis gaan verlaten waar we zoveel herinneringen hebben liggen. Ook die van jou. In dit huis heb jij ook gewoond, in ons nieuwe huis niet. Hier sliep je 's avonds in de wagen op de gang zodat we je dichtbij ons hadden, hier liep ik vele rondjes met jou in mijn armen om je maar een beetje ontspannen te krijgen, hier deed ik je in bad, hier verschoonde en woog ik je luiertjes, hier lag je 's nachts -zwaar ademend- naast me te slapen. Het zijn pittige herinneringen, want het was zwaar, voor jou en voor mij, voor ons. Maar we hebben gevochten, we hebben alles gedaan wat in ons was om er voor elkaar te zijn. Dapper meisje, ben zo trots op je!! Wat vertel ik ook graag over je; over je dapperheid, je wilskracht, en hoe lief je was. En hoe waardevol je korte leven is geweest. Terwijl er veel mensen misschien zullen denken: 'wat heeft dit leven voor zin gehad? Alleen maar lijden!' kan ik vol overtuiging vertellen hoé ontzettend veel zin jouw leven heeft gehad!! Naast het mooiste geschenk van dat ik jou heb leren kennen zijn er nog zo veel meer dingen te noemen die zo bijzonder waren en die ons zoveel hebben gebracht!!
Daarom lieve schat, wil ik je bedanken voor al je strijd en al je doorzettingsvermogen, wat er voor gezorgd heeft dat wij 4 maanden van jou mochten genieten, van jou mochten houden en van jou mochten leren. En nu ben je op de allerfijnste plek!!

Op school maak ik voor de kinderen een verjaardagshoed als ze jarig zijn. Maar jij draagt iets veeeel mooiers; een KROON!! Door God zelf opgezet!! En wat heb je het verdiend...

Onze Emanuelle -Kind van de Koning - Ons prinsesje- voor altijd diep in ons hart

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er is nu 1 reactie.

En weer is het voorbij.. jouw leventje in onze herinnering. 23 mei tot 26 september (2016)....het is voorbij gevlogen. Wat was je leven hier op aarde toch kort. Denk ik nu. Zes jaar geleden voelde het veel langer. Wat hebben we die maanden intensief beleeft. De meest intensiefste 4 maanden van mijn leven. De maanden dat jij in ons leven was. Elke dag, elk uur, elke minuut was kostbaar omdat we wisten dat het een van de laatsten kon zijn. Wat hebben we van je genoten mop. Van je lieve kleine mollige en warme lijfje wat zo graag tegen m’n borst aan lag. Van je prachtige grote donkere ogen die me de hele tijd volgden. Och wat vond ik het heerlijk om jouw mama te zijn.
Gisteren mocht ik je neefje de kerk inbrengen. Hij werd gedoopt. Als ik naar hem kijk zie ik zoveel bekends. Voelt ook zo vertrouwd, zo’n kindje van je zus. Bijna als je eigen kind.
Zo’n lief klein warm babytje tegen m’n borst aan(want dat is ook zijn favoriete slaaphouding): ik heb er zo van genoten!
’s Avond besefte ik pas dat hij jou heel dicht bij mij heeft gebracht.
Alsof ik jou weer even had mee gemaakt..... (....)!!!
Zó bijzonder....!!! Exáct 6 jaar nadat ik jou voor het laatst in mijn armen heb gehad. Preciés op dezelfde dag!!
In de nacht die volgde ben je overleden.
En zoals ik Ruben gisteren �nadat ik hem lekker in slaap had gewiegd- aan zijn ouders mocht geven en hij daarna door de doop symbolisch bij God werd gebracht, zo werd jij -nadat ik een tijdje voor jou had mogen zorgen- die nacht écht bij God gebracht door de engelen.
Wat een bijzondere gelijkenis!!
Ik ben zo onder de indruk van dit beeld! Van alles wat overeenkomt en met elkaar lijkt te kloppen, van dit ‘toeval’ dat geen toeval is...!!!
Dank u God voor dat u mij dit laat zien!! En voor dat ik haar weer even heel dichtbij mocht hebben!!
Wát een fantastisch geschenk nu zo precies op deze dag!!!

.......

Maar lieve liefste mop, wat voel ik nu ook hoeveel ik je mis!!! Je kleine babylijfje, je lieve mooie oogjes. Ik mis het zo dat ik geen mama meer voor je kan zijn. Je tegen me aan kan houden, je kan helpen als je het moeilijk hebt, je mag troosten, je wiegen... Ik hou zo ontzettend veel van je!!!!

Maar ik schreef het(met jou in mijn hoofd!) ook op de kaart voor Ruben, dat dát echt het grootste geluk is wat je mag overkomen: een Vader hebben die nóg meer van je houdt dan je eigen papa en mama!! Wat moet die liefde dan toch onvoorstélbaar groot zijn.......en wat gun ik jou dat.


Al zes jaar zonder jou lieverd...
Ik hoop zó: tot gauw!!!

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er zijn nu 3 reacties.

Ja 6 jaar oud was je geworden. Of eigenlijk: bén je geworden, want je leeft!! Alleen ben je nu op een andere plek, een plek waar tijd geen rol meer speelt. Of misschien toch wel? Misschien toch extra feest deze dag? Wie zal het zeggen.. In ieder geval hoef ik niet bang te zijn dat je te kort komt, want waar jij bent is het geweldig goed en altijd feest.

Tegen Ralph en Linn Louise noemen we het voor de duidelijkheid ook zo: Emanuelle is jarig!
Ralph begrijpt al goed hoe deze dag eruit zal gaan zien: naar de akker, roze bloemetjes, taart, foto’s bekijken, herinneringen ophalen. En hij probeert het altijd nog feestelijker te maken: “wie komt er op visite mama? Zullen we ook cadeautjes kopen?”
Voor Linn is het nog wel wat lastig. Hoe goed ze ook weet dat haar zus in de hemel is vroeg ze toch: “mama wanneer komt Emanuelle nou, dan kunnen we taart eten!” Met pijn in mijn hart moet ik dan uitleggen dat Emanuelle niet komt vandaag, dat ze hier nooit meer zal komen bij ons. Met daarop snel volgend: maar we gaan wel een keer naar haar toe, naar de hemel! En dan zullen we altijd bij elkaar blijven!

De bloemetjes kocht ik deze keer samen met Linn Louise in de Intratuin. Ik had ook geen beter gezelschap kunnen hebben want op alles wat roze is stúift zij af. En dat was precies wat ik deze dag ook wou doen: mooie roze spulletjes kopen. Bij alles wat Linn zag zei ze: “Mam, ik denk dat Emanuelle deze ook heel mooi vindt”. Met grote zorg kozen we het allermooiste uit. Daarna moesten we op dringend verzoek van Linn Louise nog koffie gaan drinken in het restaurant. We deden het: koffie, taart en ijs. Tenslotte hadden we wat te vieren vandaag. Daar zat ik dan, aan de taart, tussen de roze spulletjes voor mijn oudste dochtertje en met m’n vrolijk babbelde jongste dochtertje tegenover me. Ik voelde me blij. Blij en dankbaar. Dankbaar voor wat er tegenover me zat en dankbaar voor dat bijzondere meisje wat ik 6 jaar geleden mocht ontvangen.

’s Middags (toen het eindelijk stopte met regenen) zijn we naar de Akker gegaan. Ralph en Linn hielpen me met alles netjes en mooi maken. “Zullen we het open maken mama” vroeg Ralph, “dan zien we Emanuelle weer!” Het waren dezelfde gedachten die ik zo vaak had gehad de eerste tijd nadat we haar begraven hadden. “Nee joh, ze is hier niet meer, ze is toch in de hemel?” antwoorde ik. Daarna moest ik hem ook nog uitleggen hoe dat dan kon. God kan alles Ralph!
Net toen we weg wilden gaan troffen we tante Alie. Zij kwam ook prachtige roze bloemetjes brengen, zo lief!! Wat doet het je goed als je merkt dat Emanuelle ook door anderen niet vergeten wordt!

We hadden de kinderen beloofd om iets leuks te gaan doen deze dag en besloten naar het pannenkoekenrestaurant Hans&Grietje te gaan. Dit was een goede keus: de kids vermaakten zich daar optimaal! Chris en ik praatten wat en bekeken foto’s. Tussendoor aten we een pannenkoek.

En zo was het al met al een mooie dag. Een dag waarop we mochten vieren dat jij Emanuelle 6 jaar geleden in ons leven kwam! Iets wat we nóóóít hadden willen missen!! Zo dankbaar dat jij onze dochter bent, bijzonder lief mooi dapper meisje!!! XXX

177596

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er is nu 1 reactie.